Może już od poniedziałku?

90% stresujących sytuacji w naszym domu to efekt konfliktów tej uroczej dwójki

Kłócą się straszliwie, wrzeszczą na całe gardło, biją i popychają, a potem obrażają się i uciekają w krzaki albo biegną prosto przed siebie…

A my musimy ich gonić, bo są przy tym nieustraszeni i bardzo pewni siebie – są pewni, że poradzą sobie w każdej sytuacji. A poza domem, w dziczy, to już na sto pro! Z jednej strony to super, ale jak widać czasami obraca się przeciwko nam Podobnie jest z emocjami: powtarzamy, że nie trzeba ich tłumić i dusić w sobie, tylko okazywać. Uczymy ich, że złość jest okej. Pokazujemy, że można okazywać ją na różne sposoby, ale średnio to pomaga.

Na pewno w jakimś stopniu przyczynia się do tego fakt, że Romek i Irenka (tak jak ja) mają diagnozę spektrum autyzmu – zespół Aspergera i w związku z tym regulacja złości i komunikacja bywa dla nich ogromnym wyzwaniem.
Każda zmiana rutyny (długi weekend, choroba, święta, ferie, wakacje i tak dalej) sprowadza się do tego, że muszą odreagować i od rana do wieczora robią awanturę za awanturą, aż nie nadążamy.

Każde nasze wakacje tak wyglądają: na początku przez kilka tygodni dzieciaki wrzeszczą i kłócą się na maksa… i dopiero pod koniec urlopu zaczynają się dogadywać Mam wrażenie, że muszą do siebie dotrzeć i dostroić się na wielu poziomach, a to wymaga czasu.

Obserwujemy to już od 5 lat (gdy Irka zaczęła mówić), więc nie mieliśmy złudzeń, że po emigracji do Norwegii będzie inaczej. Dzieci z jednej strony cieszą się z przeprowadzki, z drugiej – na takim bardziej podświadomym poziomie – muszą odreagować. Gdyby nie te ich awantury i 10% innych drobnych stresów, to nasza emigracja byłaby istną sielanką

W tym roku te ich awantury trwały wyjątkowo długo: od 12 maja do 24 lipca. Dopiero w tym tygodniu zapanowała niespodziewana zgoda i cisza, przerywana śmiechem i spokojnymi rozmowami dzieci.

Mmm, cisza. Aż mi dźwięczy w uszach!

Dzieci mają bardzo różne temperamenty. Kiedy ktoś Wam powtarza, że „wszystko zależy od wychowania”, to można co najwyżej uśmiechnąć się pod nosem Jedne kwilą cichutko, inne drą się na całe gardło – tak już jest. Ich emocje i potrzeby nie są przez to mniej ważne, ani mniej realne. Jedne i drugie mają prawo być wysłuchane. Jedne i drugie potrzebują wsparcia, choć w nieco innych obszarach.

Od dobrych dziesięciu lat czytamy porozumieniu bez przemocy, self-reg i rodzicielstwie bliskości, stosujemy tę wiedzę w praktyce i pokazujemy dzieciom na własnym przykładzie.
Jednak nasze dzieci komunikują się tak tylko będąc w zielonej i żółtej strefie regulacji, a w czerwonej i niebieskiej – nie ma szans! (więcej o strefach regulacji możecie poczytać u Agnieszki Stein)

Kiedy mam zły dzień, zastanawiam się, czy całe to RB, NVC i self-reg ma sens.
A kiedy mam dobry, to jednak wierzę, że ziarenko zostało zasiane i kiedyś wykiełkuje i rozkwitnie

Przypuszczam, że część z Was ma bardzo podobne wyzwania, myśli i wątpliwości – zakładając, że dzieci w spektrum autyzmu pod tym względem nie różnią się aż tak bardzo od neurotypowych, po prostu w spektrum wszystko jest „bardziej”: głośniej, częściej, bardziej intensywnie.

Nasze dzieci są już starsze, więc zaczynamy dostrzegać w ich zachowaniu bardzo wyraźny schemat, cykliczność i powtarzalność (choć rozciągnięte w bardzo długich odcinkach czasu).

Jeśli kilka lat temu czytałyście mój tekst na blogu „Rodzinna codzienność bez fikcji – fotoreportaż Pauli Krajewskiej” to wiecie, że tak jest u nas od lat.
Serio można zwariować – do tego też daję sobie prawo.

Kiedy jest tak cholernie ciężko, to człowiek zaczyna tracić nadzieję, że w końcu coś się zmieni, że kiedyś będzie ciszej i spokojniej… Ale tym postem chcę Wam dać nadzieję: będzie.